مرگ
يكشنبه, ۴ فروردين ۱۳۹۲، ۰۱:۱۵ ق.ظ
پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و آله میفرمایند:
«هرگاه بهار را دیدید، بسیار از قیامت یاد کنید.»
پنج شنبه آخر سال رفته بودیم گلزار شهدا ...خیلی از اونایی که امسال براشون مراسم گرفته بودن و خانواده هاشون سر مزارشون بودن کمتر از یکسال بود که مرده بودند.... یعنی خیلی از این مردگان امسال ، سال تحویل سال قبل را درک کردند..
حدود یکماه پیش بود که پدر یکی از رفقای خوبم به رحمت خدا رفت ما هم با بچه ها در مراسم تشییع شرکت کردیم .. اون بنده خدا هم عمرش به پایان سال قد نداد...
خیلیای دیگه در دوست و آشناهای ما بودن.. پیر و جوان ... زن و مرد... فامیل دور یا نزدیک ... که امسال زیر خاک خوابیدند...
روز اول فروردین همین امسال یکی از آشنایان ما فوت کرد...
من خودم چندین تشییع جنازه در این چند روز در حرم حضرت معصومه دیدم...
من خودم دیدم که کسی را روی تخت غسالخانه میشستند و او از خود هیچ اختیاری نداشت...
من خودم چندین نفر را دیدم وقتی که آنها از تابوت بیرون آوردند و درون قبر گذاشتند....
من خودم دیدم که بند کفن میت را باز کردند و صورتش را روی خاک گذاشتند..
من خودم دیدم که حتی نزدیکترین و دلسوزترین اقوام و دوستان بعد از چند ساعت میت را تنها گذاشتند...
...
همه اینها را دیدم...
و از طرفی مطمئنم که سخن قرآن حق است : کل نفس ذائقه الموت
مطمئنم که مرگ برای منم هست.. یک روزی منم میمیرم...
با همه این اوصاف ....
نمیدانم چرا طوری زندگی میکنم که انگار همیشه قرار است زنده باشم
نمیدانم چرا حرص مال دنیا را میزنم انگار همیشه قرار است در دنیا بمانم
نمیدانم چرا اینقدر از خدا غافلم انگار اصلا خدایی نیست.. قبر و قیامتی نیست... سوال و جوابی نیست....
در محاسباتم ، در افکارم ، به تنها چیزی که فکر نمیکنم .. خداست...
هر گناهی میکنم ... انگار نه انگار که خدایی هست و من را نگاه میکند...
همه عمرم به غفلت و خوش گذرانی میگذرد.. امان ... امان... امان...
حتی فکرش هم تنم را میلرزاند...
خدایا ببخش
استغفرالله
استغفرالله
استغفرالله
«هرگاه بهار را دیدید، بسیار از قیامت یاد کنید.»
پنج شنبه آخر سال رفته بودیم گلزار شهدا ...خیلی از اونایی که امسال براشون مراسم گرفته بودن و خانواده هاشون سر مزارشون بودن کمتر از یکسال بود که مرده بودند.... یعنی خیلی از این مردگان امسال ، سال تحویل سال قبل را درک کردند..
حدود یکماه پیش بود که پدر یکی از رفقای خوبم به رحمت خدا رفت ما هم با بچه ها در مراسم تشییع شرکت کردیم .. اون بنده خدا هم عمرش به پایان سال قد نداد...
خیلیای دیگه در دوست و آشناهای ما بودن.. پیر و جوان ... زن و مرد... فامیل دور یا نزدیک ... که امسال زیر خاک خوابیدند...
روز اول فروردین همین امسال یکی از آشنایان ما فوت کرد...
من خودم چندین تشییع جنازه در این چند روز در حرم حضرت معصومه دیدم...
من خودم دیدم که کسی را روی تخت غسالخانه میشستند و او از خود هیچ اختیاری نداشت...
من خودم چندین نفر را دیدم وقتی که آنها از تابوت بیرون آوردند و درون قبر گذاشتند....
من خودم دیدم که بند کفن میت را باز کردند و صورتش را روی خاک گذاشتند..
من خودم دیدم که حتی نزدیکترین و دلسوزترین اقوام و دوستان بعد از چند ساعت میت را تنها گذاشتند...
...
همه اینها را دیدم...
و از طرفی مطمئنم که سخن قرآن حق است : کل نفس ذائقه الموت
مطمئنم که مرگ برای منم هست.. یک روزی منم میمیرم...
با همه این اوصاف ....
نمیدانم چرا طوری زندگی میکنم که انگار همیشه قرار است زنده باشم
نمیدانم چرا حرص مال دنیا را میزنم انگار همیشه قرار است در دنیا بمانم
نمیدانم چرا اینقدر از خدا غافلم انگار اصلا خدایی نیست.. قبر و قیامتی نیست... سوال و جوابی نیست....
در محاسباتم ، در افکارم ، به تنها چیزی که فکر نمیکنم .. خداست...
هر گناهی میکنم ... انگار نه انگار که خدایی هست و من را نگاه میکند...
همه عمرم به غفلت و خوش گذرانی میگذرد.. امان ... امان... امان...
حتی فکرش هم تنم را میلرزاند...
خدایا ببخش
استغفرالله
استغفرالله
استغفرالله
من خیلی ارادت ویژه ای به مراسم عزاداریو دارم حتی بعضی شب ها خودم رو تیکه پاره می کنم. ولی با نظر آقا رضا موافقم. فقط به این کارها ختم نمی شه.